ﺷﮑﺎﺭ ﮔﺮﮒ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻗﻄﺐ ﺷﻤﺎﻝ!
ﺭﻭﯼ ﺗﯿﻐﻪ ﺍﯼ ﺑﺮﻧﺪﻩ ﻣﻘﺪﺍﺭﯼ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﻧﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺎﻟﺐ ﯾﺨﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﺩﺍﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺭﻫﺎ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﮔﺮﮒ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ، ﯾﺦ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻃﻤﻊ ﺧﻮﻥ ﻟﯿﺲ ﻣﯿﺰﻧﺪ. ﯾﺦ ﺭﻭﯼ ﺗﯿﻐﻪ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺁﺏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﻭ ﺗﯿﻐﻪ ﯼ ﺗﯿﺰ، ﺯﺑﺎﻥ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺑﯽ ﺣﺲ ﺷﺪﻩ ﯼ ﮔﺮﮒ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑُﺮﺩ. ﮔﺮﮒ ﺧﻮﻥ ﺑﯿﺸﺘﺮﯼ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺼﻮﺭ ﻭ ﺧﯿﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﺷﮑﺎﺭ ﻭ ﻃﻌﻤﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﭘﯿﺪﺍ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻟﯿﺲ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ؛ ﺍﻣﺎ ﻧﻤﯽ ﺩﺍﻧﺪ ﯾﺎ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﺪﺍﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺣﺮﺹ ﻭﺻﻒ ﻧﺎﺷﺪﻧﯽ ﻭ ﺷﻬﻮﺕ ﺳﯿﺮﯼ ﻧﺎﭘﺬﯾﺮ، ﺩﺍﺭﺩ ﺧﻮﻥ ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ! ﺁﻥ ﻗﺪﺭ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﺮﮒ ﺯﺑﺎﻥ ﺑﺴﺘﻪ ﺧﻮﻥ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﺵ ﮐﺸﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ. ﻧﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺍﯼ ﺷﻠﯿﮏ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﻭ ﻧﻪ ﺣﺘﯽ ﻧﯿﺰﻩ ﺍﯼ ﭘﺮﺗﺎﺏ! ﺍﻣﺎ ﮔﺮﮒ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﻏﺮﻭﺭﺵ ﺳﺮﻧﮕﻮﻥ ﻣﻴﺸﻮﺩ !’ ﺣﺎﻝ ﺑﺪ ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺪﺍﻧﯿﻢ ﮐﻪ ﻃﻤﻊ، ﭘﻮﻝ، ﻗﺪﺭﺕ ،ﺗﻜﺒﺮ ،ﻓﺨﺮﻓﺮﻭﺷﯽ، ﺣﺐ ﺟﺎﻩ ﻭ ﻣﻘﺎﻡ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﺑﻰ ﻧﻴﺎﺯﻯ ﻭ ﺑﯽ ﻣﺴئوﻟﯿﺘﯽ ﺩﺭﻗﺒﺎﻝ ﻫﻢ ﻧﻮﻉ ﻣﻴﺘﻮﺍﻧﺪ ﻫﺮ ﺍﻧﺴﺎﻧﻰ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺍﯾﻦ ﮔﺮﮒ ﻗﻄﺐ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻛﻨﺪ … ﻫﻼﮐﺖ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ، ﻧﻪ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﺍﯼ، ﻧﻪ ﻧﯿﺰﻩ ﺍﯼ!
ﺍﯾﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺧﯿﻠﯽ ﺍﺯ ﻣﺎ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ ﻣﻨﻄﻖ ﻣﺎﺳﺖ:
“ﻫﻤﯿﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ میگم“
دیدگاهتان را بنویسید